Zapach zgniłych jaj w wodzie – jak usunąć siarkowodór
Zaraz po wzroku, zmysł zapachu jest podstawowym sposobem na ocenę jakości wody. Zapach wody powinien być bezwonny co w innym przypadku świadczy o jej zanieczyszczeniu. Bardzo często klienci zgłaszają do nas problem z brzydkim zapachem wody, porównywalnym do gnilnego lub jajecznego. Najczęściej odpowiedzialny za to jest siarkowodór. Skąd pojawia się w naszym ujęciu i jak można się go pozbyć? Odpowiedź na to pytanie znajdziesz w poniższym poście.
Siarkowodór, co to takiego?
Siarkowodór to związek chemiczny H2S, czyli połączenie siarki i wodoru, nazywanego również sulfanem. Może on występować w wodzie naturalnie i ma pochodzenie mineralne lub organiczne. Wydziela się podczas rozpadu białek w beztlenowych warunkach. Siarkowodór występuje również w wulkanach i źródłach termalnych, a także w żywych organizmach.
To właśnie sulfan jest przyczyną brzydkiego zapachu zgniłych jaj, może również niekorzystnie wpłynąć na smak wody. Niewiele osób wie, że jego obecność może przyspieszyć procesy korozyjne, dlatego należy go usunąć z wody. Występowaniu siarkowodoru towarzyszy zwykle obecność jonu amonowego, który przyczynia się do występowania w wodzie bakterii beztlenowych (poprzez pobieranie z wody tlenu). Niskie natlenienie wody i obecność siarczanów, powoduje namnażanie się bakterii usuwających z wody siarczany, czego efektem jest powstawanie siarkowodoru.
Nie tylko uciążliwy zapach jest negatywnym skutkiem pojawiania się w wodzie siarkowodoru. Sulfan po utlenieniu się przekształca się w kwas siarkowy. Jest to silnie żrąca substancja, która wchodzi w reakcje z żelazem czy miedzią, ale także z betonem.
Wpływ siarkowodoru na organizm człowieka
Szkodliwość siarkowodoru jest zależna od jego stężenia. Kontakt z tą substancją może wpływać drażniąco na układ oddechowy lub zmysł wzroku, poprzez podrażnianie błon śluzowych. Długotrwałe oddziaływanie siarkowodoru na zmysł węchu i płuca może doprowadzić do ich trwałego uszkodzenia.
Drapanie w gardle i kaszel, podrażnienie i zaczerwienienie spojówek, zawroty głowy mogą być objawami lekkiego zatrucia siarkowodorem, poważniejsze zatrucia mogę objawiać się także reakcjami układu pokarmowego czyli mdłościami i wymiotami. Jako stężenie niebezpieczne dla zdrowia przyjmuje się 6 mg/m³. Stężenie powyżej 1g/m³ może doprowadzić do śmierci już po jednym oddechu.
Występowanie siarkowodoru ze względu na rodzaj studni
Związek chemiczny H2S jest często spotykany w studniach głębinowych, rzadziej kopanych. Brzydki zapach jest znacznie bardziej nasilony w wodzie ciepłej. Przeważnie powstaje po kilku/kilkunastu miesiącach od wykonania studni. Nasila się w przypadku dłuższego nieużywania wody i często słabnie przy dłuższym używaniu. Przyczyna nie jest dokładnie zbadana. Najprawdopodobniej mamy do czynienia ze współistnieniem czynników biologicznych (specyficzne bakterie), fizykochemicznych (odpowiedni skład chemiczny wody) oraz technicznych (warunki w instalacji). Niestety najczęściej nie jest to problem samej studni i nie da się go wyeliminować poprzez czyszczenie i dezynfekcje.
Siarkowodór, a woda zimna
Gdy problem nieprzyjemnego zapachu pojawia się w wodzie zimnej, po wykonaniu badania wody należy dobrać odpowiednie filtry. Jeśli wyniki przeprowadzonego badania wody będą wskazywały na przekroczenia norm żelaza, manganu i siarkowodoru, należy dopasować odpowiednie urządzenie odżelaziające wraz z napowietrzaniem. Takie działanie zneutralizuje siarkowodór. Jest to rozwiązanie ekologiczne. Do regeneracji nie stosuje się żadnych niebezpiecznych środków chemicznych, a złoże w urządzeniu filtracyjnym przepłukuje się wyłącznie wodą.
Siarkowodór, a woda ciepła
W sytuacji gdy zapach siarkowodoru wyczuwalny jest w ciepłej wodzie, źródłem problemu najpewniej jest w podgrzewacz wody. W takim przypadku należy zastosować anodę tytanową na zbiorniku wody ciepłej (wymienić istniejącą magnezową, na powierzchni której mogą rozwijać się bakterie beztlenowe) oraz wykonać płukanie hydropneumatyczne instalacji wraz z hiperchloracją. Czasem dodatkowo warto także wyczyścić zbiornik wody ciepłej. Jest to najtańszy i najskuteczniejszy sposób redukcji zapachu, ale niestety nigdy nie możemy dać gwarancji osiągnięcia i utrzymania się rezultatu. Siarkowodór w wodzie ciepłej nie występuje w stężeniach zagrażających zdrowiu, jednak nieprzyjemny zapach może utrzymać się na skórze np. po kąpieli. Woda jest żywym organizmem, zmiennym w czasie, ponadto nie znamy dokładnej przyczyny powstawania zapachu.
